We hebben allemaal van de legende van het monster van Loch Ness gehoord, een slangachtig beest dat op de loer ligt in de diepten van Loch Ness. Er zijn meer dan 1000, vaak onverklaarbare, ooggetuigenverslagen en waarnemingen geweest die monsterjagers aantrokken en wetenschappers verbijsterd achterlieten. Deze roem heeft het monster van Loch Ness veranderd in het meest geliefde en ongrijpbare wezen van Schotland. Maar bestaat het echt?
Het Loch Ness monster is een zeedier en een van de meest blijvende mythen in de Schotse folklore. Het wordt meestal beschreven als groot, met een lange nek en met een of meer bulten die uit het water steken. Toen waarnemingen van het beest publieke aandacht begonnen te trekken, werd het beschreven als een “Monster Fish”, “Zeeslang” of “Draak”. Sinds de jaren 40 wordt het monster van Loch Ness liefkozend Nessie genoemd.
Het monster van Loch Ness wordt verondersteld in Loch Ness te leven, het op een na grootste en diepste meer van Schotland. Het is een prachtige locatie in de Schotse Hooglanden en een must-see voor elke Lord, Laird of Lady, vooral als ze graag een glimp van Nessie willen opvangen
Berichten over een monster dat in Loch Ness leeft, dateren uit de oudheid. Stenen beeldhouwwerken gemaakt door de Picten, een Keltische groep die in deze gebieden leefde, verbeelden vaak nieuwsgierig uitziende beesten, zoals een wezen met vinnen of slangensymbolen.
Het vroegste geschreven verslag dat Nessie zou kunnen beschrijven, komt voor in een biografie van St. Columba, een Ierse abt en missionaris uit 565 na Christus. Volgens dit werk verwondde een beest in de buurt van Loch Ness een Pictische man die aan het zwemmen was dodelijk en toen het zich voorbereidde om een andere man aan te vallen, kwam Columba tussenbeide en het monster vluchtte.
De eerste beweerde waarneming van het monster van Loch Ness in de moderne tijd was in het begin van de jaren 1870, toen D. Mackenzie beweerde iets te hebben gezien “dat kronkelde en het water kolkte”. Maar een artikel in de Inverness Courier, gepubliceerd op 2 mei 1933, is waarschijnlijk de bekendste vroege vermelding omdat het veel aandacht trok. Het artikel besprak een waarneming van een enorm wezen met het lichaam van een walvis die in het water in het meer aan het rollen was, gespot door Aldie Mackay terwijl zij en haar man op de A82 reden. Het woord ‘monster’ werd naar verluidt voor het eerst gebruikt in dit artikel, dat al snel een mediafenomeen werd. Nadat dit verhaal naar buiten kwam, stuurden Londense kranten hun correspondenten naar Schotland en één bood zelfs een beloning van £ 20.000 aan voor iedereen die het beest kon vangen.
Op 21 april 1934 plaatste de London Daily Mail een foto die voor altijd veranderde hoe Nessie wordt gezien. Het zou zijn gemaakt door de gerespecteerde Londense gynaecoloog Robert Wilson en wordt tot op de dag van vandaag nog steeds ‘de foto van de chirurg’ genoemd. Het toont een half ondergedompeld wezen met een lange slanke rug, een opstaande nek en een puntig gezicht. En het veroorzaakte een rage in tegenstelling tot alle andere in de geschiedenis van cryptozoölogie, en stuurde toeristen naar de Schotse Hooglanden om het schepsel met eigen ogen te zien zwemmen in Loch Ness.
60 jaar lang werd de foto beschouwd als bewijs van het bestaan van het monster, maar in 1994 werd eindelijk vastgesteld dat de foto bedrog was. Het wezen op de foto was naar verluidt een speelgoedonderzeeër met een kop en nek gemaakt van houtplamuur. Na publiekelijk belachelijk te zijn gemaakt door de Daily Mail voor het vinden van nep Nessie-voetafdrukken, besloot de jager op groot wild, M.A. Wetherell, wraak te nemen met deze praktische grap, waarbij hij de nu beroemde Nessie-foto aan Wilson gaf om aan de Daily Mail te verkopen .
Sinds de foto van de chirurg zijn er talloze andere meldingen geweest van waarnemingen van het legendarische beest dat zich onder het oppervlak van Loch Ness verstopt.
In het voorjaar van 1938 filmde de Zuid-Afrikaanse toerist G.E. Taylor drie minuten lang iets in het meer. De film werd vervolgens verkregen door populair-wetenschappelijke schrijver Maurice Burton, en een enkel frame van de film werd later gepubliceerd in zijn boek uit 1961. Maar later werd geconcludeerd dat het slechts een drijvend object was.
Toen, in juli 1955, nam Peter MacNab een foto die twee lange zwarte bulten in het water leek af te beelden. Maar onderzoekers vermoedden dat de schijnbare bulten een golfeffect konden zijn als gevolg van drie vissersboten die dicht bij elkaar voeren.
In 1960 filmde Tim Dinsdale, een luchtvaartingenieur, een bult die een kielzog achterliet die Loch Ness overstak. Veel mensen geloofden dat de bult een boot was nadat het contrast op de foto was vergroot. Maar in 1993 werd een documentaire geproduceerd door Discovery Communications, genaamd “Loch Ness Discovered”, waarin een digitale verbetering van de Dinsdale-film werd gebruikt. Een schaduw werd opgemerkt door de persoon die het negatief deed, wat niet duidelijk was in de ontwikkelde film. Door frames te verbeteren en over elkaar heen leggende frames, vond hij wat op het achterste lichaam van een wezen leek
Halverwege de jaren zestig werd een 10-jarig observatieonderzoek uitgevoerd door het Loch Ness Investigation Bureau, dat gemiddeld 20 waarnemingen per jaar registreerde. Toen, in de jaren zeventig, werden enkele onderwaterfoto’s van wat op een flipper leek openbaar.
Zelfs sonarverkenningen zijn gebruikt om het beest te vinden. De meest opvallende vonden plaats in 1987 en 2003, maar zonder resultaat.
In de loop der jaren zijn er nog veel meer foto’s gemaakt, maar sindsdien zijn ze als vervalsingen in diskrediet gebracht. In 2007 filmde Gordon Holmes, een laboratoriumtechnicus, wat volgens hem het monster van Loch Ness was, hoewel een zeebioloog zei dat het waarschijnlijker was dat het een otter, zeehond of watervogel was.
Toen, in 2011, een bootkapitein op Loch Ness een breed sonarbeeld fotografeerde van een object van 1,20 meter dat zijn boot enkele minuten leek te volgen. Slechts een jaar later werd echter ontdekt dat het een algenbloei was.
Hoewel er een overvloed aan ooggetuigenverslagen en waarnemingen zijn, is er geen consensus over de exacte grootte van het monster van Loch Ness, behalve dat het een ‘groot’ wezen is. Ze is eerder geïdentificeerd als een Groenlandse haai, die wel 6 meter lang kan worden, een ongewoon grote paling, of slechts een inwonende otter. Er is zelfs gesuggereerd dat Nessie een zwemmende olifant zou kunnen zijn uit een reizend circus, waarbij de bovenkant van het hoofd van de olifant en de verlengde slurf een Nessie-achtig uiterlijk weerspiegelen. Sommigen hebben ook getheoretiseerd dat Nessie een plesiosaurus is, een uitgestorven aquatisch reptiel dat wel 15 meter lang kan worden. Het lijkt erop dat geen enkele verklaring dit beruchte Schotse monster kan verklaren.
Het voortdurende en felle debat over het bestaan van Nessie en wat ze werkelijk is, lijkt in mei 2019 eindelijk tot stilstand te zijn gekomen. Onderzoekers uit Nieuw-Zeeland hebben een enorm project ondernomen om elk organisme dat in Loch Ness zwemt te documenteren op basis van milieu-DNA-monsters. De rapporten bevestigden dat Nessie in feite een gigantische Europese paling zou kunnen zijn. Er zijn geen DNA-monsters van Groenlandse haaien of plesiosaurussen gevonden. Wetenschappers lijken te geloven dat deze gigantische paling door de jaren heen verantwoordelijk is geweest, voor de meeste waarnemingen van Nessie.
Hier zijn talloze bedrijven die boottochten aanbieden over de 23 mijl van Loch Ness, vaak met een gids om je alle informatie over de beroemde uitgestrektheid te geven. Er zijn ook rondleidingen die met de bus door de omliggende landschappen kunnen worden genoten. Je kunt een dag op Nessie jagen, een cruise maken op het mysterieuze meer, het dorp Fort Augustus verkennen, het verwoeste Urquhart Castle aan het loch bezoeken, de Falls of Foyers bewonderen en langs Dores Beach dwalen, allemaal tijdens één fantastische reis!
Als dit klinkt voor een dagje uit waar u misschien zin in heeft, gebruik dan de onderstaande links om enkele van de beschikbare tours te bekijken
Het Loch Ness Exhibition & Centrum werd opgericht in 1980 en het is favoriet voor bezoekers van over de hele wereld. Het heeft de hoogst mogelijke onderscheiding van The Scottish Tourist Board als een 5-sterren bezoekers attractie. Naturalist Adrian Shine, leider van het project onderzoeksteam van het Loch Ness (meer dan 40 jaar), schreef en vertelde over de tentoonstelling. Hier hebben ze 7 themagebieden ontwikkeld die vanaf het begin tot nu het verhaal van Loch Ness en zijn mysterie vertellen,.
Kom meer te weten over de geschiedenis van Loch Ness, de beste plekken om te verblijven, dingen om te doen en meer!